Τρίτη 16 Απριλίου 2013

To χτένισμα έχει την δική του ιστορία!!!

Το τριχωτό της κεφαλής είναι το βασικότερο κομμάτι ομορφιάς μας, ακολουθεί και αυτό την μόδα του ντυσίματος και των αξεσουάρ και οι ειδικοί του χώρου σήμερα φροντίζουν να ταιριάζει με την προσωπικότητα του ατόμου. Παρακολουθώντας την πορεία του μέσα στο πέρασμα των αιώνων ανακαλύπτουμε πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε. Ξεκινώντας από την Αρχαία Αίγυπτο τα χτενίσματα είχαν μεγάλη σημασία για άνδρες και γυναίκες. Το φυσικό μαλλί ή η μεγάλη περούκα είχαν μεσαίο μάκρος κομμένα ευθεία ίσια ή πλεγμένα σε πολλές μικρές κοτσίδες. Οι ηγέτες ως σύμβολο ισχύος φορούσαν ιμάντες στο μέτωπο, στέμματα και κωνικές μήτρες όπως αυτές των ιερέων.
Οι Ελληνίδες χτένιζαν τα μαλλιά τους με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και στήριζαν την κόμη τους με καρφίτσες, στεφάνια και ιμάντες. Μερικές φορές φορούσαν μαντήλια. Οι άνδρες φορούσαν μόνο όταν ταξίδευαν καπέλο, τον Πέτασο, ένα μικρό χαμηλό και στρογγυλό με γύρο ή ένα δερμάτινο σκούφο τον Πίλο.
Στην Αρχαία Ρώμη οι γυναίκες φορούσαν πέπλο όταν έβγαιναν από το σπίτι και χτένιζαν τα μαλλιά τους με δεξιοτεχνία. Τα τύλιγαν σε δίχτυ πλεγμένο από ασήμι ή χρυσό και τα στερέωναν με καρφίτσες και διαδήματα. Οι άνδρες κάλυπταν το κεφάλι τους ανάλογα με το αξίωμα τους. Αγρότες, κυνηγοί και εργάτες φορούσαν στενό σκούφο. Οι ελεύθεροι πολίτες προτιμούσαν καπέλο με στενό γύρο, ενώ οι προύχοντες κάλυπταν το κεφάλι με το ένδυμα τους την Τόγκα.
Στην Γερμανική Πρώιμη και Μεταγενέστερη εποχή οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν δίχτυα, μαντήλια, πέπλα ή σκούφους. Το ριχτό μαλλί των κοριτσιών στερεωνόταν με μια βελόνα. Οι άνδρες είχαν μακρύ μαλλί και το έκαναν κότσο ή κοτσίδα. Στις μάχες όμως φορούσαν κράνη με κεφάλια ζώων ή ψηλούς ημισφαιρικούς σκούφους από δέρμα ή μαλλί.
Βυζαντινή εποχή και οι γυναικείοι κότσοι ήταν διακοσμημένοι με διάδημα στο οποίο στερεωνόταν πέπλο καθώς επίσης καλύμματα κεφαλής από ασημένια ή χρυσά πλέγματα και σκούφοι που έμοιαζαν με τουρμπάνι. Οι άνδρες μόνο αν άνηκαν στην άρχουσα τάξη φορούσαν έναν επίπεδο σκούφο ενώ ο αυτοκράτορας φορούσε στέμμα.
ήην εποχή του Ρωμανισμού οι παντρεμένες υποχρεώνονταν να καλύπτουν τα μαλλιά τους όταν έβγαιναν από το σπίτι με το παλτό τους ή μαντήλι ή πέπλο ή τουρμπάνι. Αργότερα εμφανίσθηκε ο ιμάντας Γκεμπεντε, λινό ύφασμα που τύλιγε σαγόνι και κεφάλι και συχνά συμπληρωνόταν ένα είδος στέμματος. Οι μικρές κοσμούσαν τα ριχτά ή πλεγμένα σε κοτσίδες μαλλιά τους με ένα μεταλλικό ή λουλουδένιο στεφάνι, το Σαπελ. Οι άνδρες φορούσαν κάπες, σκούφους που έμοιαζαν με τουρμπάνια και ένα καπέλο με μυτερή απόληξη. Οι νέοι φορούσαν στο μεσαίου μήκους μαλλί τους το Σαπελ.
ήην Γοτθική εποχή οι παντρεμένες όταν έβγαιναν από το σπίτι κάλυπταν τα μαλλιά τους τα οποία έπλεκαν κοτσίδα ή κότσο. Τα διάφορα καπέλα σε ποικίλα χρώματα και γιγαντιαίες διαστάσεις κατά την Βουργουνδιανή μόδα. Χαρακτηριστική ήταν η Χενιν ένα κωνικό καπέλο με μακρύ πέπλο να ανεμίζει, ή ογκώδης καλύπτρα με κέρατα και το Κρουζελερ ένα σκληρό καπέλο.
Τυπικό καπέλο για άνδρες και γυναίκες την εποχή της Αναγέννησης ήταν το επίπεδο μπερέ με φτερά και κορδόνια. Οι άνδρες δεν έκαναν χωρίστρα ενώ οι γυναίκες τα χτένιζαν κότσο. Οι Γιακάδες- Σούφρες της Ισπανικής μόδας συνοδεύονταν από κοντά μαλλιά για τους άνδρες και πιο μακριά για τις γυναίκες χτενισμένα ιδιόρρυθμα. Τα καπέλα σκληρά, μικρά με στενό ή καθόλου γύρο.
Αρχή της μόδας Μπαρόκ άνδρες και γυναίκες κάλυπταν τα μεσαίου μήκους κατσαρά μαλλιά τους με ένα καπέλο με φαρδύ γύρο διακοσμημένο με φτερά ή κορδέλες. Αργότερα οι γυναίκες τα χτένιζαν κότσο και τα κοσμούσαν με τον γνωστό Φονταζ ένα σκούφο που στο μπροστινό μέρος είχε σουφρωμένη δαντέλα και στεκόταν στον αέρα σαν εκκλησιαστικό αρμόνιο. Οι άνδρες όταν έκαναν την εμφάνιση τους οι περούκες με μακριές μπούκλες την λεγόμενη ήρικορφια την έθεσαν στην κορυφή των προτιμήσεων τους.
Ροκοκό και γυναίκες με λεπτές μπούκλες και από πάνω ένα μικρό δαντελένιο σκούφο ή καπέλο με φτερά, άνθη και δαντέλες. Αργότερα τα μαλλιά χτενίζονταν πάνω σε ιδιαίτερες βάσεις. Οι κύριοι έστριβαν τα μαλλιά από τις περούκες τους σε μπούκλες, τα στερέωναν στο πίσω μέρος του κεφαλιού σαν σάκος πάνω στο σβέρκο ή τα έπλεκαν κοτσίδα και τα μακιγιάριζαν έντονα με πούδρες, λευκά ή γκρίζα.
ήην εποχή της Αγγλικής μόδας οι κυρίες φορούσαν στις πλούσιες μπούκλες τους ένα μεγάλο στρογγυλό καπέλο με φανταχτερά φτερά.
ήην εποχή του Ντιρεκτορατου η κόμμωση άρχισε να έχει αρχαία πρότυπα. Μπούκλες σε ελληνικό στυλ πλεγμένες ή χτενισμένες κότσο ή μπούκλες κατά τα Ρωμαϊκά πρότυπα. Τουρμπάνια, δαντελένιοι σκούφοι , αρχαίες περικεφαλαίες, καρφίτσες, διαδήματα, κορδέλες και φτερά και ένας σκούφος με γύρο και κορδόνια για να τον δένουν. Το ίδιο και για τους άνδρες και για καπέλο ένα στρογγυλό ημίψηλο ή ψηλό.

Η γυναικεία κόμμωση ήταν πολύπλευρη με ιδιαίτερη φαντασία την εποχή Μπιντερμαιερ. Πρόσθετες κοτσίδες, μπούκλες, φράντζες. Τφασμάτινο ή ψάθινο καπέλο Σουτ με άνθη, φρούτα, φιόγκους, μεγάλο γύρο που σκεπάζει το πρόσωπο και δένεται στο σαγόνι με κορδόνια. Οι κύριοι κυκλοφορούσαν με ημίψηλο καπέλο, μαλλιά σγουρά και φαβορίτες.
Κατά το Δεύτερο Ροκοκό, την Βιομηχανική εποχή και μετά την μόδα των σκούφων οι κυρίες φορούσαν μικρά καπελάκια έντονα στολισμένα που σκέπαζαν το μέτωπο ή το πίσω μέρος του κεφαλιού. Αρχικά χτενίζονταν απλά και έπειτα επιδεικτικά με εκλεπτυσμένα δικτυωτά καλύμματα, μαργαριτάρια, πολύτιμους λίθους, κορδέλες, φτερά και άνθη. Οι κύριοι με χωρίστρα, πολύ μπριγιαντίνη και από πάνω ημίψηλο καπέλο ή ψάθινο επίπεδο το καλοκαίρι.
1900 στην αλλαγή του αιώνα και το νεανικό στυλ θέλει τα γυναικεία μαλλιά με ογκώδη κότσους, τεράστια καπέλα σε στυλ \"τροχός αμάξης\" πλούσια διακοσμημένα με φτερά, άνθη, κορδέλες και φιόγκους. Οι άνδρες μαλακό υφασμάτινο καπέλο ή το επίσημο ημίψηλο.
Το 1920 πια οι γυναίκες συνδύαζαν με την κοντή επίπεδη α λα γκαρσόν κόμμωσή τους ένα ψηλό καπέλο που κάλυπτε το μέτωπο. Στις επίσημες εμφανίσεις τους φορούσαν τουρμπάνι με φτερά. Οι άνδρες με χωρίστρα και υπερβολική μπριγιαντίνη και ανάλογα με την περίσταση διάλεγαν το καπέλο τους.
Από το 1930 έως το 1950 με κοντά ή μακριά μαλλιά τα καπέλα ήταν απαραίτητα όσο και οι σκούφοι ή τα μαντήλια. Οι νεαρές προτιμούσαν τις κοτσίδες και οι υπόλοιπες τους χαμηλούς κότσους.

Από το 1960 και μετά τα καπέλα γίνονται όλο και σπάνια ενώ τα μαλλιά αλλάζουν συχνά χρώματα και μήκος.
2004 νέος αιώνας και τα παλιά επανέρχονται στην μόδα, όπως τα καπέλα, τα μαντίλια και οι περίτεχνες κομμώσεις με τα όμορφα στολίδια. Η πρωτοτυπία στα χρώματα, το μήκος του μαλλιού και οι περούκες γίνονται ανάρπαστα.

Ιστορία Κομμωτικής

Η κομμωτική είναι μια τέχνη που ξεκινάει από πολύ παλιά σχεδόν από τότε που ο άνθρωπος ασχολήθηκε με την προσωπική του εμφάνιση.Από τα αρχαία χρόνια πολλοί λαοί ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την περιποίηση των μαλλιών τους.Από αυτούς ξεχώρισαν οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Σύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Μινωίτες, οι Ρωμαίοι, οι οποίοι μάλιστα χρησιμοποίησαν για τον σκοπό αυτό παράξενα υλικά και εργαλεία.Στα αρχαιολογικά μουσεία κυρίως της Ελλάδας θα συναντήσουμε δεκάδες αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι της αρχαίας εποχής για να δίνουν στα μαλλιά τους ξεχωριστή εμφάνιση. Μερικά από αυτά τα αντικείμενα ήταν το ξύλο, το καλάμι, ο πηλός, ο οψιδιανός, οι καρποί των δέντρων, το λάδι, ο ασβέστης κ.λ.π.  Η αρχαιολογική σκαπάνη απέδειξε ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν για την βαφή των μαλλιών τους μεταλλικά στοιχεία και τουλάχιστον τρία φυτικά χρωστικά: Χέννα, Σουμρίκι και Ρένγκ που έδιναν κόκκινο, κίτρινο και μαύρο χρώμα. Είναι επίσης γνωστό ότι την ίδια εποχή χρησιμοποιούσαν την Χέννα οι λαοί της Ινδίας, της Περσίας και του Ισραήλ.Οι αρχαίες Ελληνίδες έβαφαν τα μαλλιά τους με διάφορα μείγματα από τάλκ και φυτικούς χυμούς, αλλά και με επικίνδυνες συνταγές που είχαν βάση τον ανθρακικό μόλυβδο (στουπέτσι) και τον θειούχο υδράργυρο (κιννάβαρι). Στα βιβλία των λατίνων συγγραφέων  μαθαίνουμε για τις συνταγές βαφής μαλλιών που χρησιμοποιούσαν οι Γαλάτες και που ασφαλώς είχαν υιοθετήσει και οι γυναίκες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Για το ξάνοιγμα των μαλλιών χρησιμοποιούσαν μείγμα από λίπος κατσίκας και στάχτη οξιάς.Για το χρωματισμό των μαλλιών χρησιμοποιούσαν φλοιό καρυδιών, άλατα του μολύβδου και του χαλκού ενώ χτενίζονταν  με μολύβδινες χτένες.Όταν ανακαλύφθηκε η Αμερική έγινε γνωστό ότι οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούσαν ινδικό λουλάκι για να αλλάζουν το μαύρο χρώμα στα  μαλλιά τους. Η μανία του ξανθού χρώματος ξεκινάει τον 16ο αιώνα στην Βενετία. Οι  Βενετσιάνες έβαζαν στα μαλλιά τους με ένα διάλυμα καυστικής σόδας και καθόντουσαν στον ήλιο 3-4 ώρες κάθε ημέρα.Μ' αυτόν τον λίγο κουραστικό τρόπο αποκτούσαν το περίφημο ξανθό Βενετίας Τα πρωτόγονα αυτά μέσα χρωματισμού των μαλλιών δεν διαφοροποιήθηκαν ιδιαίτερα μέχρι την εποχή της περούκας, όπου πια δεν αντιμετώπιζαν δυσκολεία στην βαφή γιατί  ένα πουδράρισμα στην περούκα ήταν αρκετό.Με την εποχή της περούκας άρχισαν και τα περίτεχνα χτενίσματα της εποχής που και αυτά όμως έχουν τις ρίζες τους στα πολύ παλαιά χρόνια.Τα Ελληνικά χτενίσματα ξεχώρισαν για την δημιουργικότητα αλλά και για την απλότητά τους από την Μυκηναική εποχή (1200 π.Χ.) με τις διπλές κορώνες και τις κατσαρές μπούκλες στο μέτωπο μέχρι και την Μινωική εποχή (1600 πΧ) και τις διακοσμήσεις από πολύτιμα διάδημα με πολύ φαντασία και αρχοντιά.Οι εποχές του Μπαρόκ, του Ροκοκό, του ρομαντισμού αλλά ακόμη και τη μόδα των χρόνων του Ανρύ Γκωμώ σημάδεψαν με την δημιουργικότητα και την φαντασία τους τις εποχές αλλά και τις ίδιες τις γυναίκες αφού το χτένισμα προσέδιδε την κοινωνική τάξη που ανήκαν. Τα υλικά που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για να επέμβει στην φυσική εμφάνιση των μαλλιών του διέφεραν ανά τους αιώνες αλλά και από χώρα σε χώρα. Η κομμωτική  χρειάστηκε να περάσει πολλά και διάφορα στάδια εξέλιξης μέχρι να φτάσει στα σημερινά επίπεδα.Η  πορεία της κομμωτικής συνεχίζεται  μέχρι και σήμερα και μάλιστα με γρηγορότερο ρυθμό από ότι στο παρελθόν σ' αυτό έχει βοηθήσει ιδιαίτερα η τεχνολογία.Η σημερινή κομμωτική χαρακτηρίζεται από την υψηλή τεχνογνωσία που διαθέτει ο κλάδος αλλά και από τις έντονες, ταχύτατες και τολμηρές αλλαγές και καινοτομίες. Η κομμωτική τέχνη εξελίσσεται μαζί με τις τάσεις της μόδας τα 30s , τα 40s, τα 50s, τα 60s και γενικότερα κάθε δεκαετία που περναέι σηματοδοτεί και μια αλλαγή στο στυλ του καθημερινού ανθρώπου. Είναι βέβαιο πως τα μαλλιά μας καθορίζουν το στυλ μας έτσι λοιπόν δεν μπορούν παρά να παράγονται νέα trends που εξαπλώνονται παγκοσμίως και τα ακολουθούν όλοι οι άνθρωποι ανά την υφήλιο.
  Εάν θέλετε να ξεχωρίσετε την ημέρα του γάμου σας, δεν έχετε παρά να επιλέξετε προσεχτικά ένα – ένα τα κομμάτια της γαμήλιας εμφάνισής σας.
        Ύστερα από την επιλογή του νυφικού σας φορέματος έχει σειρά το νυφικό χτένισμα. Για μια μοναδική εμφάνιση επιλέξτε ένα χτένισμα με αρχαιοελληνικό ύφος.
        Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει αυτή η τάση παγκοσμίως από τους μεγάλους οίκους μόδας, όπου τα νυφικά και τα χτενίσματα είναι επηρεασμένα από την αρχαία ελληνική περίοδο.
        Δοκιμάστε και εσείς για το γάμο σας το νυφικό χτένισμα με αρχαιοελληνικό ύφος.
        Εάν το νυφικό σας είναι σε στενή γραμμή, επιλέξτε να κάνετε μια γαλλική πλάγια κοτσίδα, κοσμώντας τη με λουλούδια λευκά.
        Εάν πάλι το νυφικό σας είναι σε άλλο στιλ ή δεν έχετε πολύ μακριά μαλλιά, μια ιδανική λύση για εσάς είναι να πλέξετε με τα μαλλιά σας ένα στεφάνι κατά μήκος του κεφαλιού σας.
        Το νυφικό χτένισμα με αρχαιοελληνικό ύφος θα σας δώσει μια γοητεία άλλης εποχής!

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΤΕΝΙΣΜΑΤΑ 

 Μεγάλη σημασία έδιναν στην κόμμωση, της οποίας η μόδα άλλαζε επίσης. Επί παραδείγματι, οι άνδρες τον 6ο αιώνα π.Χ. είχαν μακρείς βοστρύχους, οι οποίοι έγιναν πιο κοντοί μετά τη μάχη του Μαραθώνα. Ο Λυκούργος υποστήριζε ότι τα μακριά μαλλιά κάνουν τον όμορφο άνδρα να φαίνεται ωραιότερος και τον άσχημο να φαίνεται πιο αποκρουστικός. Γενικώς, στην κλασική Αθήνα η μακριά και περιποιημένη κόμη ήταν ένδειξη αριστοκρατικής καταγωγής και συχνά ολιγαρχικών πολιτικών αντιλήψεων και φιλολακωνικών αισθημάτων. -Οι άνδρες, όπως και οι γυναίκες, έβαφαν τα μαλλιά τους, είτε για να τα κάνουν πιο ανοικτά είτε για να κρύψουν τη λευκότητά τους. Είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούσαν ειδικό λάδι με αρωματικές ουσίες για την περιποίηση των μαλλιών τους. ΙΣΤΙΟ-ΠΛΟΟΣ ΣΑΚΟΣ= ΚΕΚΡΥΦΑΛΟΣ= Η ΣΤΕΦΑΝΗ= Ο ΚΡΩΒΥΛΟΣ= Ο ΠΕΤΑΣΟΣ= Ο ΠΙΛΟΣ= Η ΘΟΛΙΑ=  

Οι Έλληνες στα πολύ παλιά χρόνια είχαν μακριά κόμη, ήταν καρηκομόοντες, όπως λέγει και ο Όμηρος.  Οι Σπαρτιάτες διατήρησαν τη συνήθεια αυτή για πολλούς αιώνες και μεγάλη ήταν η επιμέλειά τους για τη διατήρηση της κόμης. Έλεγαν, πως το στολίδι αυτό της μακριάς κόμης ήταν το πιο αδάπανο. Οι κατάσκοποι των Περσών, πριν από τη μάχη των Θερμοπυλών, είδαν τους Σπαρτιάτες να χτενίζουν την κόμη τους. Τα παιδιά των Σπαρτιατών κούρευαν την κόμη τους. Αντίθετα συνέβαινε στους Αθηναίους, τα παιδιά διατηρούσαν μακριά κόμη και κουρεύονταν, όταν γίνονταν έφηβοι. Οι Αθηναίες περιποιούνταν πολύ την κόμη τους. Χτενίζονταν και μάζευαν τα μαλλιά στην κορυφή του κεφαλιού και εκεί τα συγκρατούσαν  με χρυσή καρφίτσα. Το δέσιμο αυτό των μαλλιών λεγόταν κόρυμβος.   Πιο απλούστερο δέσιμο ήταν ο κεκρύφαλος και αυτού ήταν τρία είδη, ο κυρίως κεκρύφαλος, ο σάκος και η μίτρα. Με τα ίδια ονόματα υπήρχαν καλύμματα της κεφαλής. Ο κυρίως κεκρύφαλος ήταν αραιό δίχτυ, που μ` αυτό έδεναν οι γυναίκες τα μαλλιά και τη νύχτα και την ημέρα. Ο σάκος και η μίτρα ήταν καλύμματα πυκνότερα. Ο σάκος κάλυπτε όλο το κεφάλι και ήταν πλεχτό από μαλλί, η δε μίτρα ήταν ταινία από χρωματιστό ύφασμα. Εκτός από τις περιποιήσεις αυτές της κόμης, φαίνεται ότι και οι γυναίκες και οι άντρες έβαφαν τα μαλλιά τους και μάλιστα, όταν αυτά πρόδιδαν ότι έφτασαν τα γεράματα. Συνηθισμένο χρώμα των μαλλιών ήταν το μαύρο, αλλά πολύ άρεσε και η ξανθή κόμη.  Ο Όμηρος π.χ αναφέρει την ξανθή κόμη του Αχιλλέα, του Οδυσσέα και άλλων ηρώων. ΙΣΤΙΟ-ΠΛΟΟΣ KOMMΩΣΕΙΣ 

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

 H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΩΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ


Κάνοντας μια αναδρομή στην ιστορία της Κομμωτικής τέχνης και την εξέλιξη της, μπορούμε να σταθούμε με σεβασμό και ενδιαφέρον μπροστά στην κομψή, την περίτεχνη και ενίοτε εξεζητημένη κόμη.
Ας δούμε όμως τι είναι κόμη. Κόμη κατά τη γενική της έννοια είναι ο εξωραϊσμός του σώματος και ειδικά η τέχνη του εξωραϊζειν την κόμη κατά την κάθε επικρατούσα μόδα της εποχής και την ιδιότροπη καλαισθησία του καθενός. Ως καλλιτεχνική έκφραση η ανδρική και γυναικεία κόμμωση απασχόλησε, ανά τους αιώνες, τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κόμμωση ποικίλλει αναλόγως της ηλικίας, της κοινωνικής θέσης, της χρονικής στιγμής. Η κομμωτική δεν είναι μια απλή χειρωνακτική εργασία. Είναι μια καλλιτεχνική εργασία που απαιτεί γνώση, ταλέντο, φαντασία, τεχνική καλαισθησία.
Όταν όμως η τέχνη της κομμωτικής πρόκειται να έχει βιοποριστικό προορισμό για την επιβίωση των ανθρώπων που την ασκούν ενταγμένοι στο κοινωνικό σύνολο παρέχοντας υπηρεσίες με αμοιβή, τότε παίρνει επαγγελματικό χαρακτήρα και δημιουργεί ταξική αντίληψη.
Η ιστορία της κομμωτικής τέχνης αρχίζει περίπου από το 3.000 π.Χ. Μελετώντας την ιστορία των Ανατολικών λαών, την αρχαία Ελληνική, τη Ρωμαϊκή διαπιστώνουμε ότι το αισθητικό κριτήριο κάθε εποχής επηρεάστηκε από τις ευρύτερες κοινωνικές ιδεολογικές και θρησκευτικές αντιλήψεις.
Ιδιαίτερα στην εποχή μας το αισθητικό κριτήριο είναι πολύ αναβαθμισμένο και μερικές φορές αυστηρό και απαιτητικό, ανάλογα με την περίσταση.
Από την αρχαιότητα τα μαλλιά θεωρούνταν σαν πηγή δύναμης, ομορφιάς και ζωτικότητας, στα Ομηρικά χρόνια, στα Βυζαντινά. αλλά και στα νεότερα, τα μαλλιά είχαν συνδεθεί σε πανελλαδική έκταση με το γάμο και το θάνατο. 'Ενδειξη πένθους ήταν κατά τον Όμηρο το κόψιμο των μαλλιών, Ποικιλία χτενισμάτων για άνδρες και γυναίκες, από την αρχαιότητα φθάνουν σε μας από διάφορες τοιχογραφίες και αργότερα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Μακριά μαλλιά για τις γυναίκες στολισμένα με διαδήματα, κορδέλες και δίχτυα έχουμε στην αρχαία Ελλάδα. Το ίδιο μακριά μαλλιά και γένια έχουν οι ποιητές και οι σοφοί, ενώ οι στρατιώτες και οι αθλητές κοντά και κατσαρά.
Περίτεχνα καπέλα και περούκες στόλιζαν την κόμη των ανθρώπων στα χρόνια μετά Χριστού. Ένδειξη βασιλικού αξιώματος και υψηλής κοινωνικής τάξης υπήρξαν κατά καιρούς τα καλοχτενισμένα και στολισμένα μαλλιά, στην Κρήτη τα μαλλιά είναι μακριά και σπειροειδή με ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνική των βοστρύχων, στις Μυκήνες, οι γυναίκες φαίνεται να ακολουθούν τα κρητικά πρότυπα. Στο Μεσαίωνα, το θρησκευτικό συναίσθημα είναι κυρίαρχο. Η εκκλησία δυναστεύει τα πάντα και η κόμμωση περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Το 1250 μ.Χ. οι κουρείς όχι μόνο φρόντιζαν τα μαλλιά αλλά περιποιούνταν επίσης τις πληγές και τα δόντια. Κατείχαν επίσης αξιώματα κοντά στους βασιλιάδες και ήταν οι βοηθοί των χειρουργών γιατρών. Οι κομμώσεις παίρνουν ξανά τη θέση τους στην εποχή της Αναγέννησης, σκαλίζοντας ακόμη και το μέτωπα με κοσμήματα. Παράξενες μορφές εμφανίζουν οι κομμώσεις τον 17ο αιώνα και μια νέα αντίληψη κομμώσεων κάνει την Βμψάνισή της στη νεοκλασική εποχή. Παρατηρούμε από την όλη ιστορία της κομμωτικής ότι είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του ανθρώπου και όχι μόνο, αλλά είναι και απαραίτητη γι' αυτόν. Είναι απαραίτητη γιατί αναδεικνύει την ομορφιά του ατόμου συμβάλλοντας έτσι στην αυτοπεποίθηση του και στην ψυχική του ηρεμία.

Click image to open!Click image to open!
Click image to open!Click image to open!